«Ikaslearen autonomia eta autoikaskuntza: kasu baten azterketa»: berrikuspenen arteko aldeak

Hauxe da oraingo bertsioa, 10:46, 30 Azaroa 2007 data duena

Centre for Language and Communication Studies (CLCS), Dublingo Trinity College

CLCS 1978an fundatu zen xede hauek helburu zituela:

• unibertsitatean hizkuntzak ikasteko laguntza teknikoa garatzea (zerbitzu-unitatea);
• hizkuntzari eta hizkuntz ikaskuntzari buruzko ikerketari ekitea (ikerketa-institutua);
• hizkuntzalaritza eta hizkuntzalaritza aplikatuari buruzko ikastaroak antolatzea ikerketa-profiletik abiatuta (departamentu akademikoa).

Gerora ikaslearen autonomiari eta irakaslerik gabeko ikaskuntzari erreparatu genion, izan ere:

• ez baikenuen hizkuntzak irakasteko aukerarik, ikasten laguntzeko baizik;
• entzuteko kasete pila bat genuen, baina inork gutxik erabiliak;
• gure zeregina berrikuntzak egitea zen eta 1970eko hamarkadaren amaieran begi-bistakoa zen irakaslerik gabeko ikaskuntza zela jorratu beharreko ildoa.

1. fasea (1978-1982)

Teknologia erabilgarria: hizkuntz laborategia.

Materialak: ahoskera- eta gramatika-ariketak, elkarrizketak, benetako entzunezko materialak.

Suposizioa: ikaslearen autonomia ikaslearen heldutasun-kontu bat da funtsean.

Ikasteko moduak:

• lan indibiduala, hizkuntza berrien departamentuek emandako hizkuntz ikastaroen osagarri;
• autoikaskuntza, material komertzialen laguntzaz (unibertsitateko kide guztientzako erabilgarri daude).

2. fasea (1982-1988)

Teknologia erabilgarriak: hizkuntz laborategia, bideoak, bideokasete elkarreragileak (autotutoritza-proiektua).

Material osagarriak: telebistatik hartutako grabazioak; bideo elkarreragileak.

Suposizioa: ikaslearen autonomiak laguntza behar du (Little 1989).

Ikasteko beste modu batzuk:

• alemanierazko autoikaskuntza, ikaslearentzako aholkuez lagunduta (Little eta Grant 1986);
• bideokasete elkarreragileak erabiltzea, irakaslearen laguntzarik gabe (proiektu pilotua; Little eta Davis, 1986).

3. fasea (1989-1993)

Teknologia erabilgarriak: hizkuntz laborategia, bideoak, bideokasete elkarreragileak (autotutoritza-proiektua, 2. fasea).

Material osagarriak: bideo elkarreragileak.

Suposizioa: ikaslearen autonomia gradualki garatzen da, ikaslearen eta laguntza-sistemaren arteko elkarreraginaz (Little, 1991).

Ikasteko beste modu batzuk:

• ikastalde txikitan eta irakaslerik gabe bideokasete elkarreragileak erabiltzen saiatuz (Little 1994).

4. fasea (1993-1999)

Berrikuntza nagusia: atzerriko hizkuntzen moduluak ikasle "ez espezializatuentzat".

Teknologia erabilgarriak: hizkuntz laborategia, bideoak, satelite bidezko telebista, ordenagailu-sarea.

Materialak: ahoskera- eta gramatika-ariketak, elkarrizketak, benetako entzunezko materialak; telebistako grabazioak; bideoan grabatutako filma eta dokumentalak; CALL programak; CD-ROMak; Internet.

Suposizioa: 3. faseko bera.

Ikasteko beste modu batzuk:

• gramatika praktikatzea CALL programak erabiliz;
• satelite bidezko telebista zuzenean;
• tandem-a: posta elektroniko eta MOO bidezko hizkuntz ikaskuntza (Little eta Brammerts 1996; Schwienhorst 1997).

Ondorioa: geroko asmoak

Teknologia: komunikabide guztiak plataforma digital bakar batean bilduta.

Hizkuntza ikasteko ingurune birtualaren diseinu-irizpideek ondokoak bete behar dituzte:

• (i) irakaslearekin, (ii) beste ikasle batzuekin eta (iii) xede-hizkuntzaren komunitatearekin elkarreragiteko aukera ematea ikasleari;
• edozein komunikabide baliatuta benetako material ugari erabiltzeko aukera ematea;
• lineako hiztegi, gramatika, konmuztadura-programa eta antzekoen bidez, laguntza eskaintzea;
• ikaste-prozesuari buruz gogoeta egiteko aukerak ematea (ikaslearen egutegia automatikoki kargatuko da sarean sartzen den bakoitzean).

Ikaskuntzaren antolakuntzaren ondorioak

• irakaslerik gabeko zentroek ez dute jada leku fisikorik behar: ikasleak programan sartu ahal izango dira bai unibertsitateko hainbat lekutatik, bai etxetik bertatik;
• eskola batzuk behintzat hizkuntz zentro birtual horretan eman ahal izango dira (MOO bidez, adibidez).

Langileentzako ondorioak

· sistema-garatzailearen rol berriak bat etorri behar du programatzaile, material-garatzaile, irakasle eta aholkularien betiko rolekin.

Gaiari buruzko erreferentziak eta irakurgaiak

• Dickinson, L., 1987: Self-Instruction in Language Learning. Cambridge: Cambridge University Press.
• Gardner, D., and L. Miller, 1999: Establishing Self-Access: From Theory to Practice. Cambridge: Cambridge University Press.
• Little, D. (ed.), 1989: Self-Access Systems for Language Learning: a Practical Guide. Dublin: Authentik.
• Little, D., 1991: Learner Autonomy 1: Definitions, Issues and Problems. Dublin: Authentik.
• Little, D., 1994: Interactive videocassette for self-access: a preliminary report on the implementation of Autotutor II, Computers in Education 23.1/2, 165–70 orr.
• Little, D., and H. Brammerts, 1996: A guide to language learning in tandem via the Internet. CLCS Occasional Paper No.46. Dublin: Trinity College, Centre for Language and Communication Studies.
• Little, D., and E. Davis, 1986: Interactive video for language learning: the Autotutor project, System 14, 29–34 orr.
• Little, D. G., and A. J. Grant, 1986: Learning German without a teacher. Report on a self-instructional programme for undergraduate students of Engineering Science at Trinity College, Dublin, 1982–1984. CLCS Occasional Paper No.14. Dublin: Trinity College, Centre for Language and Communication Studies.
• Schwienhorst, K., 1997: Virtual environments and synchronous communication: collaborative language learning in object-oriented multiple-user domains (MOOs). In D. Little and B. Voss (eds), Language Centres: Planning for the New Millennium, 126–44 orr. Plymouth: CERCLES.